می گویند بنده در حال سجده نزدیک ترین حالت را دارد به خدا
انسان از چند آفت همیشه ضربه خورده است
اول: غرور ؛
دوم:نسیان و فراموشی؛
سوم:توجه به غیر او ؛
چهارم: سرگرم شدن ؛
پنجم:خواستن از غیر او ؛
در سجده همه اینها از بین می رود، وقتی انسان سر به سجده می گذارد دماغش به خاک مالیده می شود یادش می اید که از خاک است و باید به همین خاکی که بر آن سجده کرده است برگردد، دیگر هواسش به این آن نیست باید ذکر بگوید کوتاه و تکرار فقط از او، از او می خواهد، فقط از او
غروری که شیطان به خاطر ان به انسان سجده نکرد حال انسان باید به امر خدا روزی حداقل 34 بار به خاک سجده کند و ذکر معبودش را بگوید.
اگر فقط در همان سجد آدمبرایش از آنچه حقیقت است یادآوری شود و ازآنچه به فرموده قرآن بازیچه است دور شود آن وقت انسان می شود انسان، انسان می شود اشرف مخلوقات، دیگر راه را گم نمی کند، اگر هم گم کند خدا دستش را می گیرد.
در نماز بیشتر از همه سجد جلو چسم مادی ما بسته است و هواسمان این وآن پرت نمی شود. فقط چند لحظه خود خدا جلو چشم ماست، فقط او
از او می خواهیم، ذکر می گوییم و تکرار می کنیم، فقط از او
چه حالتی از این حالت به معبود نزدیک تر
حال اگر انسان مضطر هم باشد و انسان در مانده هم بادش و انسان عاجزانه و عارفانه به سجده برود که دیگر هیچ...
آن می شود که حضرت حافظ می فرمایند: با من راه نشین باده مستانه زدند
