به میز نچسبیده

این یادداشت بنا نیست طعنه ایی باشد به بعضی مسئولین فقط بناست بگوید با اینکه امروز مدیران طور دیگری هستند ولی هنوز مدیرانی از این جنس ژیدا می شوند

مدیرانی که به خمیز های خودشان نچسبیدن بلکه هنوز نگران  آخرتشان هستند

مدیرانی که شبیه خاور شرقی ها به راحتی از میزشان بلند می شوند

والبته فقط در مقابل پست و جای خالی رئیس احساس وظیفه نمی کنند بلکه روزی که به نظرشان رفتن از آن سمت صحیح باشد بدون تعلل و توجیه و بازی بچگانه می روند

مدیرانی که اگر در مجموعه انها اشتباهی رخ دهد هرچند خودشان مقصر نباشند باز هم قبول مسئولیت می کنند

البته قبول دارم دست ما از این جنس مدیران تقریبا مثل ته جیب کارمندان آخر ماه است اما هنوز هم هستند

مثل رئیس ما که دیروز سر موضوعی که خودش هم مقصر نبود وقتی احساس وظیفه کرد باید برود، رفت

بدون سر و صدا

بدون نامه نوشتن

بدون متهم کردن دیگران

بدون چسبیدن به میز

البته این به این معنی نیست که ایشان تمام کارهایشان درست است اما این اخلاق که همانطور که برای آمدن در پست ریاست باید احساس وظیفه و مسئولیت کرد برای رفتن هم باید احساس کرد

اینکه یک مدیر چندین سال در مجموعه ایی است مجموعه هم عملکرد خوبی ندارد یا دچار بحران شده ولی مدیر کنار نمی رود و مشکل را گردن دیگر می اندازد

ویا مثل داستان رئیس ما که اتفاقی می افتد که ایشان مقصر نیست اما چون در حوزه مسئولیت ایشان بوده کنار می رود

واقعا باید دست این مدیران بسیار کم یاب را بوسید