حتماً شنیده اید که هر کس به خارج از کشور می رود ویا به شکلی با غیر مسلمانان برخورد دارد، یکی از مواردی که به آن اشاره می کند این است که ما مسلمانان با اینکه در دینمان دروغ گفتن نهی شده و آن را جزء گناههان می شمارند بیش از غیر مسلمانان دروغ می گوییم.
البته این نکته تا حدودی صحیح است ، اما علت چیست؟
این امر با اینکه نکته ای منفی است اما مبدا مثبت دارد.
مثلاً: جوانی که تا دیر وقت خارج از منزل بوده است وقتی والدین از او سوال می کنند کجا بوده ای به دروغ می گوید با دوستانم درس می خواندیم، مبدا این دورغ کجاست؟
خانواده و ارزش های حاکم برآن
در کشور ما به دلیل فرهنگ غنی کهن خود که حاوی ارزش های مثبت هم بوده است و با ظهور اسلام -که آن نیز ارزشهایی مثبت خود را دارد- که ثمره این دو مبدا ارزشی مجموعه ای از ارزشهای مثبت است – البته در چند سال اخیر تا حدودی ارزش ها در حال تغییر از بوده که این امر بایستی ریشه یابی شود- این مجموعه ارزش ها به صورت ناخود آگاه مبدا این دورغ هاست.
اگر ما در کشوری زندگی می کردیم که احترامی برای والدین-به عنوان یک ارزش ایرانی و اسلامی- غائل نبودند دیگر نیازی نبود یک جوان دروغ بگویید.
اما ما برای پدر و مادران –البته در سطوح مختلف- احترام و ارزش غائل هستم و به آن ها این اجازه را می دهیم تا در مورد ما سوال کنند ولی در کشور های دیگر والدین تا این حد مورد احترام نیستند و چون نمی خواهیم آنها ما را مورد بازخواست قرار دهند-ما با فرهنگ عمومی خود به آنها قدرت بازخواست داده ایم- به آنها دروغ می گوییم.
یا اینکه در جایی وقتی یک مرد به دروغ به همسرش می گویید که محل کار بودم ولی جای دیگر بوده است این سر منشاء از پیوند و اهمیت خانواده است، اما شاید در اکثر کشور ها خانواده به این درجه اهمیت نباشد که زن ، مرد و فرزندان به خاطر نبودن در آن بازخواست شوند و برای خروج از بازخواست مجبور به دروغ شوند.
البته این توجیهی به دروغ گفتن نیست اما به واقع این دروغ شاید بسیار از راست گفتنی که بر پایه بی ارزشی ست بهتر است.
بحث این است که نباید دروغ نگفتن آنها را بهتر از دروغ گفتن خودمان بدانیم
چون در آن صورت باید به سمت دروغ نگفتن بدون ارزش انها حرکت کنیم , این بهانه ای برای
دروغ گفتن ما نیست و دروغ قطعا گناه کبیر و کلید گناهان دیگر است
