تهران تو خالی

از زمان محمد رضا و پروژه 12 میلیونی کردن تهرانش-که جمعیت 300 هزار نفری پایخت را ظرف چند سال تبدیل به تهران 000/000/6 کرد- تا عوامل بعد از انقلاب -که در مورد آن صحبت می کنیم-  تهران را از یک طرف تبدیل به شهر آرزو های جوانان روستایی و غیر تهرانی و از طرف دیگر به شهر غیر قابل تحمل با ترامیک بالا و امکانات محدود کرده است.

اگر سفری به شهرهای دیگر ایران داشته باشید و یا ساکن آنها باشید می دانید تا چه اندازه اشتیاق برای آمدن به پایتخت وجود دارد، البته اکثر آنها از مشکلان تهران بی خبر ند ، هزینه های بالا، مسکن گران، فرهنگ صمیمت کم و هزاران چیز دیگر که فقط تهرانی ها آن را درک می کنند.

حال موضوع به جایی رسیده است که مسئولین به هر طریق می خواهند جمعیت تهران را کم منند، از انتقالی با کلی مزایا تا انتقال شرکتهای دولتی و تازه هم عدم استخدام

اما چرا تهران اینگونه شد؟ چرا اینگونه است؟

(این عکس از حوالی خیابان انقلاب گرفتم)

به نظر من یکی از عوامل تشویقی آمدن به تهران برای زندگی، صدا و سیما است.

دقت کرده اید شاید بیش از 90% فیلم ها وسریال ها در تهران ضبط می شود آن هم در خانه های بزرگ و مجلل – حتی من هم که در این شهر زندگی می کنم با دیدن آنها آرزوی آن را می کنم- ویا شبکه ها که همه آنها در تهران هستند و غیر از  شبکه های استانی –آنها نیز اکثر برنامه هایشان را از شبکه تهران کپی می کنند.- حال میلیونها نفر این برنامه ها می بینند غافل از آنکه این تهران آن تهران خیالهای آنها نیست، این تهران شهر اخلاق نیست یا حداقل شهر خود آنها اخلاقی ترست.

درست است ما مترو داریم، برج میلاد یا آزادی داریم ، هر نقطه آن یک رنگ است اما ما چه قدر خوش بخت هستیم؟؟؟

تهران تو خالی تر از آن چیزی است که تصور می شود.

«این تهران است»