پیشنهادی برای سریال های مناسبتی صدا و سیما

چند سالی هست که مردم عادت کرده اند در رمضان و عید و گاهی مناسبتهای دیگر شاهد سریالی هایی باشند که به سریال های مناسبتی معرف شده است، سریال هایی که برای خودش سبک کاری مستقلی دارد چه در فیلم نامه و چه در ساخت.

مناسبتی که قرار است در آن سریال پخش شود به شدت روی موضوع آن تاثیر دارد، این تاثیر هم در محتوا -مانند رمضان که چند سالی همیشه یک سریال مربوط به مرگ و حیات بعد از مرگ مهمانش بود.-و هم در طول زمان سریال - اینکه سریال 29 قسمت(طنز ها 25 یا 24 قسمت) برای رمضان و 10 یا 11 قسمت برای محرم و... -بوده است.

جدا از اینکه به صورت کلی اعتیاد و عادت دادن مردم به سریال خوب است یا نه و اینکه اگر صدا و سیما موفق به جذب مخاطب نشود مخاطب جذب سریال های در حال پخش از ماهواره می شود و بر فرض واجب بودن پخش سریال یک پیشنهاد ساده و تکراری برای اهالی هنر و سازنده ها و مدیری سیما وجود دارد و آن اینکه به جای اینکه به تصویر سازی خیال نویسنده از یک ماجرای غیر واقعی به پردازید قدری رو به حقیقت و اتفاقات حقیقی بیاورید.

ساخت مجموعه هایی ارزشی و مبتنی بر حقیقت های دفاع مقدس هم بعد جذاب سریالی دارد و هم بعد آموزنده.

اینکه ما هنوز از بسیاری از شخصیت های حقیقی و اسطوره جنگ کاری در خورد تجوه ایی نساختیم بر کسی پوشیده نیست، اما اینکه دفاع مقدس که بخش اعظمی از ارزش ها را در خود جا داده است چرا جایی در سریال های مناسبتی ندارد جای سوال است.

البته نکته اصلی این است که سریال ساخته شد بایستی بر مبنای حقیقت جنگ باشد و به قول آن شهید بزرگورا جنگ را درست بگوییم نه درشت و یا از سوی دیگر جدیدا دیده شده است وقتی می خواهند از جنگ کار بسازند به جای اینکه به سراغ افراد مطلع و داستان های واقعی بروند به سراغ نویسنده های خیال پرداز می روند و که در تصویر جنگ هم صحنه ایی دختر و پسری نشان می دهند که گویا همه برای دست پیدا کردن به یک دختر به میدان جنگ رفته بودند نه دفاع از اب خاک و ناموس... که البته در خود جنگ حوادثی حیقیقی وجود دارد که در صورت پرداختن به آن هم نیاز مند این نخواهیم بود برای 30 قسمتی کردن سریال به اصطلاح به آن آب ببندیم و هم به ارزش های که بایستی به آنها پرداخت شود، پرداخته ایم.

از سوی دیگر تجربه های موفقی مانند مختار نامه که شاید پاسخی روشن به ارتقاء ساخت مجموعه هایی تمام حرفه ایی و نیز مبتی با تاریخ اسلام و از سوی دیگر مورد توجه بسیار مخاطبین در داخل و خارج ایران حتما دلیلی می شود بر اینکه به جای ساخت 3 یا 4 سریال برای یک مناسبت، یک سریال ساخت شود و با بودجه 4 سریال ولی در حد قابل قبول و مبتنی بر واقعیت.

نکته آخر که بایستی چه در موضوع سریال های مناسبتی مورد توجه قرار گیرد و هم در خارج از این زمان جای طنز اسلامی و یا به اصطلاح خنده حلال در سریال های ما به شدت خالی است، متاسفانه اکثر سریال های طنز ما بر پایه تمسخر و بی احترامی بنا نهاده شد است که امید دارد شاید یک نکته مثبت را در ذهن مخاطب به وجود بیاورد.

 به بیان بهتر این قبیل سریال ها برای جا انداختن غلط بودن یک عمل بقیه اخلاق را زیر پای می گذارند، طنز مبنتی بر تمسخر و تحقیر قطعا طنز اسلامی نیست، می شود با ساخت دهی به اتفاقاتی درست هم جنبه طنز را حفظ کرد هم حدود اخلاق را.

برای مثال بد نیست سریالی ساخت شود که در هر قسمت به یک حادثه طنز دوران جنگ بپردازد، اتفاقاتی که امروز به صورت کتاب در آمده است و فقط بایستی تبدیل به سریال شود 2 یا 3 سه اتفاق به راحتی محتوای 30 تا 40 دقیق سریال را تامین می کند تا در کنار سرگرمی هم ارزش ها و اخلاق زیر پا گذاشته نشود و هم الگو سازی شود و هم در کنار نقل طنز به چهره پردازی شخصیت و الگو های دفاع مقدس پرداخته شود از سویی ان موضوع ارزشی و اخلاقی هم بیان شود.

جای خالی محتوای ارزشی و دینی همیشه در تولیدات فیلم و سریال مشاهد می شود این در حالی است که مردم نشان داده اند وقتی مجموعه ایی خوش ساخت با محتوای دینی برای آن ها به نمایش در می اید چه استقبال خوبی از خودشان نشان می دهند.

شاید بسیاری از سریال های سالهای دور فراموش شده باشد اما هنوز از سریال امام علی علیه السلام، سیمرغ و... حرف بر زبان ها جاری است...