آخر چرا به ما ....

آدم وقتی بعضی از آیات قرآن را میخواند نمی داند باید خوشحال شود یا ناراحت، از یک سو امید به اصلاح و از یک سو ترس از عقوبت، نمونه اش آیه 45 سوره فاطر:

اگر خداوند مردم را به سبب کارهایی که انجام داده‌اند مجازات کند، جنبنده‌ای را بر پشت زمین باقی نخواهد گذاشت! ولی (به لطفش) آنها را تا سرآمد معیّنی تأخیر می‌اندازد (و مهلت اصلاح می‌دهد) امّا هنگامی که اجل آنان فرا رسد، (خداوند هر کس را به مقتضای عملش جزا می‌دهد) او نسبت به بندگانش بیناست (و از اعمال و نیّات همه آگاه است (45)

یه طوری بین بیم و امید می ماند انسان، همه اش نگران است آیا مهلتی که به او داده شده است سبب توبه اش می شود یا بیشتر شدن گناهانش

ما که دستمان بالاست، تسلیم، در این یک موضوع شک نداریم که اگر بنابود حضرت دوست مهلت نداده تا به حال هزار بار باید نابود می شدیم و در این نیز شک نداریم که انقدر ضعیف هستیم که در درگاه احدیت نه الان بلکه تمام عمر همچون بنده کوزه شکسته نسشته ایم تا ارباب خودش کوزه ما را درست کند و به قول آن عارف ما را مفتی ببخشد و به ما بدهد انچه را که به خوبانش می دهد اما ما یک از هزار آنچه خوبان دارند را نداریم...

نقل ما نقل گدا نیست، آخر ما از گدایان نیز بدتریم، گدا وقتی صدقه می گیرد یک دعا در حق صدقه دهند می کند حداقلش، اما ما بی چشم و رو ها عمری است از صدقات حضرت صاحب می خوریم دریغ از یک دعا ساده برای ایشان

ما منتظریم در مهلتی که خداوند به ما می دهد باید یک نفر هم بیاید دستما را بگیرد و مستقیم ببرد به پناه خدا و گرنه ما انقدر بی عرضه ایم که اگر جلو دربهشت هم رها شویم عرضه ورود به آن را نداریم.

آخر خداوند چرا به مایی که ان قدر بی چشم ورو و بیچاره هستیم مهلت می دهی...

آخر چرا به ما که از ولایت جز اسمش یدک نمی کشیم نعمت ولایت می بخشی....

آخر چرا ما را جیره خور اهل بیت قرار داری در حالی که اعمالمان هیچ شباهتی به این بزرگواران ندارد....

آخر چرا به ما مهلت می دهی....