از آنجایی که نقد منصفانه اقتضاء می کند قبل از آنکه آن یک بدی را بگویم بهتر است خوبی هایی که در ساخته چهارم ده نمکی به چشم می خورد را بیان کرد.
اینکه قد و قامت رسوایی از سه گانه اخراجی ها بالاتر رفته است مخصوصا از اخراجی ها دو وسوم
اینکه فیلم نامه نسبتاً قابل قبولی را شاهد هستیم
اینکه مخاطب حس نزدیکی با فیلم بر قرار می کند
اینکه فیلم برداری کار در حد خوبی است و نما ها و زاویه ها دلچسب هستند
و از همه مهم تر شاید بعد از چندین وقت یک چهره خوب از روحانیت نشان دادن که نه مثل مارمولک حدود ها را بشکند و نه در مثل بعضی کار ها آنقدر کلیشه و حاشیه باشد که مخاطب ان را نچسب بداند.
تعریف خوب سینمایی بدون نقل مستقیم از عُرفا مانند آیت الله قاضی در روزگار ما شاید هنر کمی نباشد که ده نمکی نسبتا خوب این کار را کرده است
پایان خوب غیر کلیشه ایی و ساده
جریان ثابت و قابل اعتماد در فیلم
تکراری نبودن سکانس ها
و....
اما آن یک بدی که بیانش واجب است-کلمه بیان واجب بدین معنا است که شاید بدی ها و ضعف های دیگری باشد ولی بیانش آنقدر هم واجب نیست بلکه گفت خوبی ها برای پر مخاطب شدن کار واجب است- در به تصویر کشیدن افسانه-الناز شاکر دوست- نوعی از حد گذشتگی در آرایش و لباس ها-لباس در خانه- وجود دارد که در صورت نبود این قدر افراط هم کار از کیفیتش کاسته نمی شد اما وجود این صحنه ها قطعا مخالف جریان صحیحی است
ما به اندازه کافی در سالهای بعد از جنگ و مخصوصا در
سالهای 76 به بعد شاهد شکسته شدن حریم های لباسی و آرایشی در کارهای سینمایی بوده
ایم حال که یک کارگردان قطعا ارزشی، کار ارزشی با زحمت یکساله تولید می کند بهتر
است در کنار نماد مرد مومن نماد یک زن مومن را هم قرار دهد و در نماد ها بد هم حدود
حجاب و پوشش-داخل خانه- را هم در نظر بگیرد.
