اینکه فلسفه نام گذاری این فیلم از کجا می باشد و یا اینکه چرا از چهره هایی مانند توسلی یا عطاران که زیاد برای متن فیلم چهره شاخص نیستند و برای کار در این سبک مجبوریم جمله کاری متفاوت را استفاده کنیم مخصوصا برای عطاران و سوالاتی از این دست را باید از شعیبی که هم طرح را ارائه کرده و هم کارگردان بوده و یا از محمود رضوی به عنوان تهیه کننده پرسید، اما در اینجا موضع دیگری را باید بررسی کرد و آن موضوع این دست فیلم ها است؛ قصاص
اینکه چند وقتی است در فیلم هایی مانند ساخته جیرانی و یا درخشان موضوع قصاص با شکل بد مطرح می شود بادی خوشحال بود که در دهلیز این اتفاق نیفتد
وضعیت سینما ما گاهی آنقدر بد می شود که از لگد نزدن بعضی از کارگزدان ها به بنیاد هنجار اجتماع باید خوشحال بود اما سوال جدی این است چرا در طول این سی وچند سال ما هنوز نتوانستیم تصویر حقیقی از احکام اسلام ارائه دهیم؛ حتی در همین ساخته شعیبی هم به خوب بودن یا حداقل واجب بودن قصاص نپرداخته بلکه با راهکاری عاطفی از زیر تعریف یا رد قصاص شانه خالی کرده است.
البته این موضوع به فقط قصاص محدود نمی شود، در تمامی احکامی که در کشور ما جاری است و سرمنشا از اسلام می گیرد ولی در کشور های اروپایی آن را نگوهش می کنند ما هنوز تصویر حقیقی را نشان ندادیم.
هزینه های چند میلیاردی سوره، صدا وسیما، فارابی و خیلی از نهاد ها گاها به فیلم های کلیشه ایی تعلق می گیرد و گاهی هم مثل یک خانواده محترم به فیلم های ضد ارزش....
باید جداً از مسئولین سوال کرد چرا در طول سی و چند سال 10 یا 15 فیلم در دفاع از احکام قصاص نساخته اند...؟
در عوضش تا دلتان بخواهد در نگوهش قصاص ساخته اند فقط در سال 91 دو فیلم معرف شدند را نگاه کنیم....(ساخته های جیرانی و درخشان) که به صورت مستقیم یا غیر مستقیم به تخریب احکام و اصل قضیه قصاص با استفاده از احساسات پرداخته اند.
بازهم از شعیبی تشکر می کنیم که ایشان اگر نتوانست چهره
قصاص را حقیقی نشان بدهد حداقل آن را تخریب نکرد.
