سبک زندگی ما چه قدر غربی و چه قدر شرقی

سبک زندگی را می توان هویت اصلی و ناب یک ملت بیان کردن، و آن را اصلی ترین نمای بیرونی اعتقادی مردم دانست،

اما وقتی شما بتوانید سبک زندگی ملتی را تغییر دهید اصولا دو اتفاق خواهد افتاد

اول: بخشی از مردم ناگذیر دچار تغییر در اعتقاداتشان هم می شوند به معنی بهتر با تغییر خروجی مبنا و اصل درون نیز تغییر می کند

برای مثال تزلزل در ایمان بریا بخشی از جامعه ما که شدیدا به سمت مدل لباس غربی رفتند، اگر دقت کنید مبنا لباس اسلامی و ایرانی پوشیدگی و مبنای لباس غربی برهنگی است حال کسی که مسلمان است و سبک غربی لباس را انتخاب می کند به مرور پس نیاز های بعدی این اتفاق که کم شدن حیاء و در آینده تغییر اصلی زندگی هم هست را قبول می کند

دوم: دو دل بودن و ملتهب بودن: این عنوان بدان معنی است که فرد گاهی به سوی فرهنگ اسلامی و گاهی به سوی فرهنگ غربی می لغزد

برای توضیح بهتر می توان به وضعیت ما در ماه محرم و رمضان در مقایسه با شبهایی مثل شب های عروسی اشاره کرد، سبک اسلامی در زمان محرم در سطح کشور بسیار به چشم می آید یا در رمضان جرم ها کاهش می یابد که این سر منشا از سبک زندگی اسلامی دارد اما در همین فرد در یک شب عروسی این موضع تغییر می شود و او به سمت زندگی غربی که بر پایه خشونت و شهوت است می رود یعنی هم دچار جرایم می شود و هم دچار نوعی شهوت ....

هرچند بعضی از افراد تغییر این افراد را در ماه های محرم و رمضان بسیار خوب می بینند که البته خوب هست، اما تزلزل بین این دو سبک روز  به پایان می رسد و فرد مجبور است بین این دو یکی را انتخاب کند.

 بیان نخبگانی چون دکتر عباسی و تاکید رهبر معظم انقلاب به سبک زندگی آنقدر مهم است که می توان گفت سبک زندگی ما سر منشا از حکومت توحیدی و سبک زندگی های دیگر سر منشا از حکومت طاغوتی می گیرد –مُراد از سبک زندگی غربی به هیچ وجه سبک زندگی دیگر ادیان نیست چون به بیان خودشان سبک زندگی غربی سر منشا از سکولار و لائیک بودن انهاست-