چهل روز برایش لباسمان و سیاه بود، چشم مان بارانی و دلمان خون، نه همین چهل روز از کودکی همین بود، از همان زمانی که در آغوش مادرانمان بودیم عادت کردیم دنبال شور و شعورش بگردیم، محبتش را به ارث بردیم تا عزادارش باشیم، وشاید این همان خیر کثیری است که خدا به ما ازرانی داشته، همان خیری که خدا به واسطه شعیه امیر المومنین بودن و پیروی آن النباء العظیم بودن به ما بخشیده، محبتی که هیچ چیز در دنیا مثالش نیست، محبتی فرای همه چیزی ها ، اگر روزی در حد داستان یک عاشق فقط یکبار کوهی را برای معشوقش کند ما مدعی هستیم عشقی در سینه داریم که سبب شده چند میلیون نفر بعد از بیش از 1400 سال از سرتاسر جهان به یک شهر بیایید و چند شبانه روز پیاده برود تا به جایی برسد که روزی عشق مان در آن عطشان شهید شد.
روزی که همه گفتند سپاه حسین فقط همین 100یا 200 نفر است.
اما سپاه حسین در طول تاریخ جاوید است، کشتی حسین از عاشورا حرکت کرد بر موج اشک های عاشقانش و در طول همه عاشقانش را با هر حالی به شرط عشق نجات می دهد تا این کشتی به ظهور فرزندش برسد.
سپاه حسین لبیک گویا از سرتاسر جهان می آید.
شاید روزی به گوش بعضی عجیب بود که امام زمان خودش را به نام فرزند حسین معرفی کند چون فکر می کردند حسین را چه کسی می شناسد ، حال که باید گفت حسین را چه کسی نمی شناسد.
حسین جاوید است چون به راه خدایی رفت که او خواست حسین را به وسعت تاریخ عزیز کند.
حسین مبدا تمام آزادی است برای بشر.
حسین قیام کرد تا اسلام زنده بماند.
حسین قیام کرد تا انسان و انسانیت زنده بماند.
حسین قیام کرد تا آزادی و آزادگی و آزاد مردی زنده بماند.
و زینب با خطبه های فاطمی اش
قیام کرد تا قیام حسین زنده بماند...
