در دیدار
رمضان رهبر انقلاب نکته ای بیان شد که از چند دیدگاه حائز اهمیت است و آن جلوگیری
از باشگاه سیاسی شدن دانشگاه هاست.
چند سالی است که به علت رسمی نا میمون ریاست دانشگاه ها با سرعت بسیار زیادی همگام با صحنه سیاست در حال تغییر است، مسیری که انتصابات و جایگاه ها را در سیستم علمی به جای اولویت علمی به سمت اولویت سیاسی سوق می دهد، مسیری که خواسته یا ناخواست سبب ایجاد موانع در جهت پیشرفت علم کشور است، پیشرفتی که در دید سیاسیون به اصطلاح اعتدال طلب بسیار ناچیز است و به فرمایش رهبری نیاز مند گردش و تور علمی برای آشنایی بیشتر با این پیشرفت ها هستند.
تبدیل شدن دانشگاه به باشگاه سیاسی با سه پارامتر قابل تشخیص است
اول: انتصاب و عزل سیاسی در سطح ریاست دانشگاه ها: که نمونه ان را می توانید به عزل های یک سال گذشته در دانشگاه های دولتی که به صورت بولذری انجام گرفته بیان کرد و یا به عزل های سلیقه ای مثل عزل دانشگاه آزاد شیراز با دلایل تفاوت نظر سیاسی و حضور یک سخنران...
وقتی علت عزل و نسب یک مسئول در دانشگاه به جای
توانمندی مدیریت آموزشی و تجربه مدیریت به سمت سلیقه سیاسی او حرکت می کند نتیجه آن
این می شود آن مسئول هم به جای حرکت در مسیر علمی در مسیر سلیقه سیاسی اش حرکت می
کند و اولویت اولش می شود راضی نگه داشتند کسانی که او را سر کار آورده اند.
نتیجه آن قلع و قمع کردن اساتید مخالف در موضوع سیاست در دانشگاه ها تبدیل به سنت شده و هر چهار سال و یا هشت سال یکبار دانشگاه ها یک مرتبه دچار زلزله سیاسی می شوند، معیار گزینش و انتصابات در محیط های علمی دیگر علمی نیست....
دوم: مخالفت و عدم اجراء قوانین مخالف با مشی سیاسی: مشخص است بعضی از قوانین و مقررات و آیین نامه ها و سرفصل ها به مذاق بعضی از جریان های سیاسی خوش نمی آید و فلان بخش نامه را مخالف هم گروه های سیاسی خود می دانند. در نتیجه قوانین با معضل اجرا روبرو می شوند که این را در بهانه آوردن ها در جرا به وضوح می شود دید.
قانون تا زمانی که قانون نشده و طرح یا لایحه است امکان جدل دارد اما و قتی قانون شد همه موظف هستند آن را انجام دهند خواه با آن موافق باشند خواه نباشند این حداقل درک از مقوله قانون مداری است.
سوم: حرکت های سیاسی و دانشجویی در جهت منافع جریان ها : در فتنه 88 و اتفاقات سال 87 شاهد آن بودیم که چگونه جریانات معاند با حضور لایه های دانشجویی دانشگاه های تهران چگونه کشور را به بحران نزدیک کردند.
وقتی دانشجویان به جای مسیر یابی سیاسی و شناخت سیاسی دچار هیجانات سیاسی می شود مشخصا سودش برای کسانی است که دنبال فشار از پایین و چانه زنی از بالا هستند می باشد و ضررش برای محیطی علمی است که محصول مطلوبش دانشجو به معنی واقعی است.
شکر خدا خدا فضای رسانه ای و دانشجویی امروز کشور ما از همه لحاظ بسیار فعال تر از سال های قبل است و این امر اجازه تبدیل شدن دانشگاه به محیط غیر علمی را نمی دهد.
اشاره رهبر انقلاب به این نکته که در برهه ای در گذشته این اتفاق افتاده باید مورد توجه مسئولین وازت علوم قرار گیرد و نگذارند مسئولین و مخصوصا خط فکری های گذشته که سبب این شدند دوباره به صورت دیکتاتور یبه محیط اجرایی دانشگاه مسلط شوند.
