آنچه باید در دانشگاه ها گفته شود

نگاه زیادی خوش بینانه مکتب شیکاگو به رسانه مخصوصاُ تلویزیون و رسانه ها همسو سبب غرق شدن مردمان آن وقت جوامع در رسانه شد، مکتبی که تلویزیون را سراسر خوبی می دانست اما نگاه منتقدانه فرانکفورتی ها به تلویزیون که با مشخص شدن معایب توجه تام به آن نمایان شد.

از سوی دیگر نگاه مک لوهان ذات گرا به رسانه به عنوان وسیله پیام است و یا نگاه کاتز به عنوان رسانه ساده ابزاری که مخاطب انتخاب گرا.

اینها همه بخش تاریخچه نظریه ارتباطات هستند و بنا به تجربه و مشاهد بدست آمده اند، کمتر متفکری صرف اینها را قبول دارد حال بیشتر نگاه ترکیبی مورد توجه است.

از سوی دیگر برتری تکنیک به محتوا یا محتوا به تکنیک نیز باید بدهی فرض شودف اینکه جای بحث نیست که محتوا مهمتر است یا تکنیک بدون شک افرادی که گذری ساده بر علم تجربی ارتباطات هم داشته باشند متوجه می شوند نگاه پست مدرن که به تکنیک و سبک بیش ار محتوا اهمیت قائل بود روز به روز بیشتر به یک کالبد بی روح تبدیل می شود.

حال همه می دانند محتوا به اندازه تکنیک مهم است و تکنیک به اندازه محتوا

بحث امروز ارتباطات جای دیگر است...

حالا بحث در موضوع ذات و ابزار و یا تکنیک و محتوا هرچند به ظاهرادامه دارد اما در عمل همان کس که ذات گرا هم هست با انتقال پیام همین ذات گرایی از ابزاری بودن وسیله استفاده می کند.

یا همان کس که محتوا را مهمتر می داند وقتی در مقابل یک اثر بدون تکنیک و صرف محتوا بنشیند نمی تواند آن اثر را تحمل کند و خودش اثر با تکنیک را بهتر می پسندد.

دیگر باید حرف دیگری زد، دانشگاه ها و مراکز علمی و تحقیقی با به عناصر به روز تر و اصلی تر توجه کنند، غرب همیشه علم تاریخ انقضا گذشته را به ما صادر می کند و خودش این موضوع ها  مصدری را سپری کرده ولی ما را درگیر این مباحث می پسندد.

اما سوال اینجا است حالا بحث رسانه در کشور ما کجاست؟ در سطح جهان کجاست؟ و به کجا خواهد رفت؟

دانشگاه و مراکز پژوهشی به جای ارائه تکراری مباحث 100 یا 200 سال گذشته اروپا که از بسیاری از جهات تفاوت های فاحشی با فضای حال حاضر ما دارد باید در پی پاسخ دادن به این سال ها و نظیر این سوال ها باشند