یکی موضوعات که در فضای سیاسی کشور همیشه با آن روبرو هستیم افرادی هستند که از جریان ها و حزب ها مختلف بیش از هر چیز زبان تیز دارند و مونولوگ تند بلد هستند و سعی دارند خود را آدمی معرفی کنند که همه چیز می داند ...
اکثراً این افراد جدای از اینکه وابسته به چه حزبی هستند بیشتر صحبت هایشان شبیه تیتر روزنامه ها هست و همیشه با گذشته افراد کار دارند.
نکته جالب دیگری که در مورد این افراد قالب توجه است تفاوت آنها با آدم های ریشه دار و دغدغه دار است و آن تفاوت از این قرار است که این آدم های شومن، اغلب صاحب گردش های سریع و بنیادی در اندیشه، تفکر و مشی حرکت بعد از مدتی خانه نشینی هستند، به بیان بهتر این افراد اگر نتوانند در اوج توجه رسانه ها بمانند و حرف های آتشین بزنند، مدتی در خلوت خو فرو می روند و بعد یک مرتبه با یک تغییر سیاسی یا مقدمات تغییر سیاسی از لاک خود بیرون آمده و دوباره داد می زنند با این تفاوت که این بار از خود آن تغییر سیاسی، تند تر هستند.
حرف های پوپولیستی و عوام فریب در حالی که در دلشان زیاد هم به آن حرف ها اعتقاد ندارند و با اندکی گذشت زمان از آن حرف ها دور می شوند و گاهاً خودشان ضد آن حرف ها می شوند.
بزرگ ترین آفت این قبیل آدم ها ربودن آرامش از افکار مردم است، همیشه امید را در خطر جلو می دهند و می گویند همه چیز سیاه است و این راه تنها راه پیروزی است، اما بعد از رو آوردن مردم به آن راه و به نتیجه نرسیدن وعده ها و کسب منافع خود این فرد از این انتخاب، دیگر حاضر به پذیریش مسئولیت این اشتباه نیستند.
