یکی از ترس هایی که ما همیشه داریم این است که دشمن با استفاده از فریب، راه حقیقت را مخدوش کند و ببندد، این ترس از یک نظر ترسِ مقدسی است که باعث می شود که مومنین ننشینند، اما یک بُعد دیگر هم این ترس دارد که ثمره اش نا امیدی و حس تنهایی است که گاهی به ذهن و گاهی به زبان انسان می آید این ترس همان ترس از رسانه ها بی شماری و فریب افکار عمومی است.
آنچه مسلم است این ست که هر مومنی در دفاع از دین وظایفی دارد که این وظایف زن و مرد نمی شناسد هرچند وظایف آنها یکسان نیست اما دین اسلام اینگونه نیست که صرفاً به دین فردی توجه کند بلکه با ابزاری مانند تبلیغ و نشر و یا امر به معروف نگاه اجتماعی دارد.
در این یادداشت ما قصد باز شماری وظایف مومن در مقابله با دشمن خارجی و داخلی از منظر فریب هایی که آنها استفاده می کنند را نداریم بلکه قصد داریم به بُعد نا امیدی در مقابل فریب دشمن بپردازیم.
آنچه مسلم است مومن برای تبلیغ و تشویق تمامی ابزار دشمنانش را در اختیار ندارد، مثل مومن اجازه دروغ بستن ندارد حتی به دشمنش و یا اجازه ندارد نظم اجتماعی را مخدوش کند و یا نباید حدود اخلاق را از بین ببرد ، اجازه استفاده از همه ابزار را هم ندارد، مومن نمی تواند از ابزار لهو استفاده کند و یا با اغنای مصموم انسان ها به کاری وادار کند.
اما آنچه ما را از نا امیدی در جبهه حق، خواه در یک انتخابات باشد یا در نبرد با دشمن محکم می کند وعده الهی است که به فرموده رهبر باید به وعده های الهی محکم بود، چنانچه در سوره فاطر خداوند فرموده اند:
[انگیزه] این کارشان فقط گردنکشی در زمین و نیرنگ زشت بود و نیرنگ زشت جز [دامن] صاحبش را نگیرد. پس آیا جز سنّت [و سرنوشتِ شوم] پیشینیان را انتظار می برند؟ و هرگز برای سنّت خدا تبدیلی نمی یابی و هرگز برای سنّت خدا دگرگونی نخواهی یافت. (سوره فاطر آیه 43)
آنچه مسلم است نباید از فریب هایی که دشمنان داخلی و خارجی استفاده می کنند دلسرد شد، باید با آن مقابله کرد اما نباید به این نتیجه رسید که اینها خیلی ابزار رسانه دارند و ما نمی توانیم در مقابله آنها به ایستیم، آنچه مسلم است وعده خداست که فریب و نیرنگ دشمنان خواه داخلی و خواه خارجی باشند، خواه در یک انتخابات یا یک شُوی رسانه ای باشد به خودشان بر می گردد و سرنوشت گذشتگان را باید انتظار بکشند.
