آنچه از اصلاح ناپذیری برای یک سیستم بدتر است اینست که امید اصلاح در آن سیستم وجود نداشته باشد و در واقع امید نداشته باشیم که روزی آن سیستم درست شود.
اگر کارتان به مجموعه های دولتی یا نیمه دولتی مثل بیمه، ثبت احوال، اداره صدور مجور و یا یک دانشگاه خورده باشد و آشنا یا پارتی در آنجا نداشته باشید، آنچه در شما شکل می گیرد مشکلات و اذیت های فراوان است که بروکراسی و کار گریزی کارمندان آن سازمان برای شما بوجود می آورد، اما آنچه از این مشکلات برای خود سیستم بدتر است این است که ارباب رجوع آن سازمان امید هم به اصلاح کوتاه مدت یا بلند مدت آن مشکلات ندارد بدین معنی که امید ندارد که این محیط اداری نوبت بعد که به آن رجوع می کند درست شده باشد.
بیشتر کارمندان که در نگاه واقع بینی سعی می کنند از پذیرش هر مسئولیتی شانه خالی کنند و از روش های دیگر مانند باند بازی و پارتی بازی رشد و کسب درآمد داشته باشند، در کنار اینکه کارمندان یک مجموعه تمام سعی خود را به کار می بندند که زیر بار کاری که نیاز به جواب گویی دارد نروند و سعی می کنند با پاس دادن ارباب رجوع به بخش های دیگر از کار خود بکاهند.
آنچه مهم است اینست که سیستم اداری ما ایراد دارد، که البته همه سیستم ها در تمام کشور ها ایراداتی بزرگ یا کوچک دارد، اما آنچه مهمتر است این است که امیدی به اصلاح آن نیست، به بیان بهتر اگر از هرکسی که مشکل اداری دارد بپرسی آیا امید داری که این مشکلات بر طرف شود مثلا در زمان مدیر بعدی یا دولت بعد، قاطعا به تو پاسخ می دهد: نه
این نه گفتن، به حافظه اجتماعی ما بر می گردد، این حافظه انباشت تجربه برخورد هایی است که خود فرد داشته و یا به شکلی در جریان ان قرار گرفته و یا از افراد دیگر که تجربه کرده اند به او منتقل شده است، این حافظه حاصل برخوردهایی اجتماعی ماست و نمی شود به این سادگی ها آن را با دستور عمل و شعار اصلاح کرد، مدیریت تیلوری، آن را تغییر داد.
این حافظه، بر تصمیمات فرد از جمله تصمیمات اجتماعی و سیاسی فرد تاثیر می گذارد و در حقیقت یکی از اصلی ترین ها در شکل گیری تصمیمات سیاسی و انتخاباتی فرد است.
ما در حال حاضر با بی توجهی به این موضوع، فقط دعا می کنیم که کارتان به هیچ جای دولتی نیفتد
