محیط زیست اصطلاح امروزی است که عمری بیشتر از بشر دارد، بشر اولیه روزی در درون آن زندگی می کرد و مغلوب آن بود، روزی به تغییر آن پرداخت و این اواخر به تخریب آن، حالا چند سالی است که بعضی به این فکر افتاده اند که اگر محیطی برای زیست نباشد ما چگونه زیست کنیم.
بشر مدرن بعد از انقلاب صنعتی در اروپا با محوریت اروپا و امریکا شروع به بلعیدن محیط زیست خود و بعد از مدتی محیط زیست تمامی زمین کرد، بشر انقلاب صنعتی فکر می کرد که زندگی بهتر در تخریب بیشتر محیط زیست پیرامونی خودش است، وقتی این بشر تشنه تر شد به فکر کل زمین افتاد، کار را بجایی رساند که یخچال های قطبی نابود، جنگل های تخریب و... در کل زمین رو به ویرانی گذاشت در عوض انسان به خیال خود زندگی راحت تری برای خود ایجاد کرد، این تفکر اومانیستی که جهان را درخدمت به انسان تصور می کرد سبب شد محیط زیست هر روز بیشتر تخریب شود.
حال این بشر راحت طلب متوجه شد زندگی راحت بدون محیط زیست سالم خیال کودکانه و خودخواهانه است، بشر امروز دیگر نگران محیط زیست خود است البته برایش مهم نیست که در آن طرف سواحل چه اتفاقی می افتد و هنوز به محیط زیست جهانی اعتقادی ندارد، در این میان کشورهایی که به قیمت رشد خود روزگاری این محیط زیست را نابود کردند و در حال حاضر بزرگترین خطر برای محیط زیست جهان هستند پشت نقاب حمایت از محیط زیست، در واقع همان بشر راحت طلبی هستند که فقط خودشان را می خواهند، حال آنکه اندیشه های دین های الهی مانند اسلام از همان ابتدا امر را بر حفظ محیط زیست و طبیعت و تعامل و استفاده صحیح از آن گذاشته است، اسلام و دین های الهی هیچ وقت به هیچ قیمیتی امر به تخریب و بهره کشی از محیط زیست را نداده و نمی دهند، حال آنکه غرب و اندیشه لیبرال و...
در اسلام حفظ محیط زیست هر مسلمان معروف است و دستور به حفظ آن امر به معروف است از طرفی تخریب آن منکر است و نهی از آن نهی از منکر.
چنانچه رسول اکرم می فرمایند: نزد من شکستن شاخه ایى از درخت همچون شکستن بال فرشتگان است.
امر کردن به حفظ محیط زیست و نهی کردن از تخریب محیط زیست به واقع مصداقی از امر به معروف و نهی از منکر است که در اسلام است.
