تغییر روستاها به شهر های صنعتی در تمامی جهان، همراه با تغییراتی بوده است، اول خانه ها روستایی که نیاز هایشان را خود تولیدی می کردند به آپارتمان های مصرف گرای شهری تبدیل شده اند، دوم محبت و صمیمیت بین مردم روستا برای مناسبات اجتماعی به قوانین شهری تبدیل شده و سوم تبدیل شدن کار به عنوان ارزش در روستا به ثروت به عنوان ارزش در شهر است و البته تغییرات زیاد دیگری.
اما آنچه در این یادداشت می خوایم در موردش با هم فکر کنیم این است که آیا نمی شود خانه ها و آپارتمان های شهری را هم به سمت تولید گری درون خانه سوق داد، آیا نمی شد در حد امکان نیاز های درونی خانه را در خود خانه برطرف کرد؟
در گذشته یک خانه روستایی بیشتر نیازهایش را از مرغ و تخم مرغ تا رب و ... خودش تعمین می کرد یا حداقل ارزش افزوده ای روی محصول انجام می داد. اما در حال حاضر با تبلیغات کارخانه های صنعتی و دیگر عوامل حتی آشپزی های هم به بیرون خانه منتقل شده و یک خانواده حتی آشپزی هم نمی کنند.
اینکه خود تولید از نظر اقتصادی چه نقش مهمی در صرفه جویی خانوار دارد بحث جدی است اما همین همدلی که در اجرا شدن یک کار ساده درون خانه رخ می دهد سبب همدلی خانواده می شد، بسیاری از معضلات درون خانواده ها ثمره نبود کار مشخص برای خانم ها در خانه و کاهش نقش اقتصادی آنها است، اینکه بتوان خانه های شهری را به سمت خانه تولید برد و در گام بعد شهر را به سمت شهر تولید برد خود سبب زندگی بهتر است یعنی در نگاه بالاتر بایستی همین نگاه را به شهر داشت، همان طور که در گذشته یک روستا تا حد امکان خودش نیاز های خودش را تامین می کرد بایستی شهر ها را در کنار نگاه بهینه اقتصادی تا حدودی تولیدی طراحی کرد.
